“Neden çağırmadılar”, “kesin unutmuşlardır”, “nasıl olur” diye kendi kendime söylenirken tam o anda telefonum çaldı. “Emmioğlu kusura bakma, düğün telaşından unutmuşuz” dedi telefonun ucundaki emmioğlum. Dedim ki “valla çağırmasanız darılacaktım”. İster çağırır ister çağırmaz demeyin “gönül umduğuna darılır”…

İkindi vakti yola çıktık. Enginlerde bahar bayram ama yükseklerde fırtına boran. Ömrümde öyle bir fırtınada yolculuk yapmamıştım desem yeridir. Akşam ezanı okunurken Gürün’e indik. Ufak yollu alışverişin ardından kasabaya vardık. Vardığımızda ev ahalisi hazır kıta düğüne gitmek üzere bizi bekliyordu. Biz varınca ekip tamam oldu ve yola çıktık.

Davetiye üzerindeki saate göre henüz yeni başlamış olması gereken düğün sanki iki saat önceden başlamış gibiydi. Neden böyle düşündüm derseniz ortalık kalabalıktan yıkılıyordu. Acaba alan dardı da bana mı öyle geldi diye sonradan kiminle konuştuysam onlar da düğünün kalabalık olduğunu ifade ettiler. Kalabalık ve bizim küçük oğlan. Sağ olsun emmilerimizle ve emmioğullarımızla selamlaşmamıza müsaade etti de en azından düğüne gittiğimizi gördü bizim oymak. İnanır mısınız çocuk durmadığı için mis gibi kavurma pilavı bıraktık ve gittik çocuklarla birlikte karnımızı bir restoranda doyurduk. Allahtan restoran Gürün’ün en iyilerinden biriydi de aç kalmadık.

Evet, düğün tam da sülalemize yakışır bir düğün oldu. Özellikle rahmetli Osman emmimin sosyal tarafının güçlü olması ve herkes tarafından sevilen, saygı duyulan biri olması düğünü zenginleştirdi diye düşünüyorum. Düğünde fiziki olarak bulunamasak bile düğüne biz de katıldık. Bize vekaleten eşim düğün sonuna kadar kaldı.

Düğün o günü doldurdu. O günden geriye uyumak ve dinlenmek kalmıştı ve onu da nostaljik bir ortamda yerine getirdik. Neden mi nostaljik? Uzandığınız yerden tavanda dans eden ışıkları süzdüğümüz için ayrıca pencere perdesini araladığımızda cabadın çalını berrak şekilde görebildiğimiz için. Bugünlerde gökte parıldayan dolunay da manzarayı kat ve kat güzelleştiriyor.

Diğer gün aile boyu kahvaltı ile başladı. Diğer ayrıntıları vermeyeceğim ama fırında patates başrolde idi yine. Ve sohbet. Ve aile ortamı. Hepsi de güzeldi. Sebep olanlardan Allah razı olsun.

Uzatılmış kahvaltı ardından kimin aklına geldi bilemiyorum ama bir anda salonda kendimizi oynarken ve halay çekerken bulmayalım mı :) Galiba herkesin içinde bir eğlenme, dinlenme isteği varmış. Terleyene kadar oynadık desem belki de inanmazsınız…

Hava şartları nedeniyle bir süredir gidemediğim Gürün Meslek Yüksekokuluna giderek hem okul hakkında yüksekokul sekreteri Alper Bey ile görüştük hem de imzalanması gereken belgeleri imzaladık. Yunus kardeşimizin demlediği çayı sohbet ile içtikten sonra ben okuldan ayrıldım.

Kasabaya dönerken çörten mahallesindeki mezarlıkta konakladım. Annemi, babamı ve cümle geçmişleri görmeden geçmek olamazdı. Başta anne ve babamı hissederek dualarımı ettim. Rabbim ulaştırsın inşallah.

Oradan ayrıldıktan sonra uzun zamandır aklımda olan bir şey vardı. “Acaba kışın arabamla yaylaya gidebilir miyim?“. Sonunda başardım. Arabama teşekkür ediyorum. Kış olmasına rağmen yolda 4 farklı araç ile karşılaştım. Ayrıca yolda bazı noktalarda durup fotoğraflar çektim. Onu da zaten daha önce siz değerli dostlarımızla paylaşmıştım.

Sivas’a geri dönmeden önce; gurbetten gelen teyzemi, boynu bükük evimizi, yaylamızı ve görmemiz gerektiği kadar birilerini, bir yerleri görerek mesaimizi tamamladık. Rabbim yeniden hayırlı bahanelerle böyle güzel seyahatler nasip etsin inşallah.

Ocak 2018, Sivas